dəf

1.

is. <fars.> Xanəndə və dəfçalanların barmaqla çaldıqları, bir üzünə dəridən sələ çəkilmiş sağanaqdan ibarət çalğı aləti; qaval. Dəf çalmaq (vurmaq). Zınqırovlu dəf. – Çalsın dəfü-ney, naləvü-əfğan yola düşsün. M. P. V.. Ənbər saçılır, qafileyi-ud gəlibdir; Guya ki, genə çəngü dəfü ud gəlibdir. S. Ə. Ş..

2.

<ər.>

1. Özündən uzaqlaşdırma, sovuşdurma, rədd etmə. <Vəli:> Bizim borcumuz bunları dəf üçün hər yolla çalışmaqdır. Ə. H.. Dəf etmək (eləmək) – ortadan qaldırmaq, bərtərəf etmək. <Əziz bəy:> Amma Ağa Həsən kimi nadürüstlərin hiyləsini və zərərini dəf edə bilər. M. F. A.. Dəf olmaq – uzaqlaşmaq, sovuşmaq, başdan olmaq, rədd olmaq, yox olmaq, ortadan qalxmaq.

2. Həmləni geri qaytarma, hücumun qarşısını alma, müqavimət göstərmə. Dəf etmək – qaytarmaq, qarşısını almaq (hücumun və s.). Qoşun düşmənin hücumunu dəf etməyə çalışırdı. Ç.. . . Nəhayət, ayın iyirmi doqquzundakı həmləsi də dəf edildikdən sonra, düşmən böyük tələfatla geri çəkilmişdi. Ə. Ə..

3.

is. məh. Xəmiri üstünə qoyub təndirə yapmaq üçün işlədilən alət.